Wiljar -t Antje an Matje Onnergurd füng, rēnd -r
flaak Lidj föörbi. Sommen wul ap tu Dünnam an hat
siig ütj, üüs wan -r an bliith Tithang kimmen wiar.
A Baasel wurd ufleethaght;
Siike Neggalsen – Antje her Snar – kam
iin me an Barntaag am -t Lif an wul Matje ütj bütj
Dünnam meha. "Gung uun Gods Nöm," sad Antje,
"ik wal deel gung am din Jöönkin hir aptuhalin; ik mai
eg hal alliianang wees."
Jü ging am her Drings Jongan tu halin, an Matje
an Siike ging ap uun Dünnam.
At trad Kapitel.
A Naght.
Man leew Frinj! Uun dat hirrams Kapitel feest dü
hög Wurdden tu hiiaren, diiar an Klang ha, üüs wan -s
üs ütj an ööder Welt tureppen wurd. Hat san Wurdden ütj
an Tidj, diiar naier bi God sten üs üssens Tidj. Üüs
hallag Gluuw lewwet jü Tidj uun a Harten an jew me
Rünjhaid Megt an Kreft am al det tu dreegen, wat üüs
Her God üübleit.
Uual Antje hed -t Ütjleiang leesen, an Peetje an
Krassen (Neggels sin Jongan), diiar nogh letj wiiar,
hed stal üüb Beenk seeden. Antje leid her Henrikkum
Mollerum *) ap üüb Böörtje. Hat begand tu jonkkin an
wiiar an Himmalswedder. Matje blew weg, Antje stet
an paar Dissan iin uun Aank an halet a Kuiiak uun. –
Peetje an Krassen kreb am beft Aank an plaget Aami,
dat jü an Teel fertel skul.
"Aa, I leew Jöönkkin, God uun huughen Hemmel
erbarmi ham auer Jonk! Ik wal Jonk an teel förtel,
diar min Aami mi förteld he:
"Letj Eelke an grat Eelke siiad bi Suuath tu spannen.
Da faal grat Eelke san Raak iin uun Suuath; an letj
Eelke iin efter. Diiar hat deel uun Suuath kam, wiiar
a Suuath onner so widj, an diiar wiiar föl smok Steggelkar.
Hat ging fardar an kam tu en Kü. Jü Kü sad: "Maalki
mi! Dü skäl so föl warm Maalk ha, üs man drank meest!"
Hat swaret: "ik wal di wat skitj!" Let[j] Eelke kam tu an
– – –
*) So wurde eine von dem Dr. Heinrich Müller in Rostock
verfaßte Hauspostille, die fast in jedem Hause zu finden war, genannt.
