[Automaatisk auerdraanj]
— i.37 —
Man leider wi ha niks un üssens Fermocht
Diar letjat a Welt känt, det uck jo well sjocht.
Bi Strickers an Sialidj
An Büren un das Tidj
At Grattdunn alltföll üb a Hüsshualang tjocht.
Wi höbi, hirr jillt do a Wall för a Dod.
Bitwiiwli ei Könnangs an Könnangins Gnod !
Regent, bliw gudd jinn üss,
Badd wi, iar wi gung tüss,
An halp üss, wann 't nuadag woort, uck dör a Dod.
A Könnang an Könnangshüss gung 't all tidj gudd !
Godd hual stedag üs Federlunn fäst üb a Futt !
Hi stark di, Lunnsfeder!
För di as nant beder:
Wann dü heest san Bistant, do heest dü nian Nuad.
Dü heest üss, u Könnang, nü tidjalk bisoocht.
Filicht — Godd hi witj hat — as 't nü a ledst Tooch.
A Duass kon üss wechnemm;
Wi se 't jo, iar wi 't menn,
Do hett at tu Gratten an Letjen : Hat 's nooch.
As 't nooch an nammt, Krisjon, Godd ball di
tu ham,
Biwarat dan Sönn üss di Oldenborgs Stamm.
Ham an sin Gimolin,
Ham an sin Gimolin
Lock, Segan an Frögas, det wanski wi jam!
Nebel 1846. Hinrich Feddersen.
