Seite:Bremer Stacken I.djvu/50

— 50 —

Üs 's sed bi da Mialtidj tu freden an tötjin,
Sad tu ham a Könning : „Ick san me din Pretjin
Rocht faleg tufres. Man nü harki ans tu:
Nü wall ick di ans wat tu riaden apdu.

Iast skäl dü mi sai üb an Hiarbriad, hü manning
An Doler, Mark, Skalling an Säksling an Panning
Ick jill me Ricksapel, me Scepter an Krün,
Wann ick üb' man Tron satt so stjülleg an fin.

Dü heest jo da Weishaid bi Skoffelfoll edden;
Fan di fu ick diaram uck well baast tu wedden,
Hü gaw ick tu Hingst mei a Welth trinjam ridj.
Man naw üb a Minüt bistemmi a Tidj!

Dann riad ans min Thoochter, wann 'k di ar am fragi.
Man harki, dü muttst sock an Laanj 'r fan magi,
Dat uck eg an Wurd fan a Wiard 'r madd as,
An sallew mutt ick det doch liaw an det wass.

Könnst un Agedar an Pretjei klar studiari,
Könnst well un tri Muner det ütjspekuliari.
So henn üb a Harrewst dann hual ick jo Thing;
Dann thärst dü mi iast a Biskias ar üb bring.

Man könnst dü det eg, dann heest dü ferlesen;
Dann beest uck a lingst Tidj well Präster hirr wesen;
Dann lät ick di traki tu 'n Skunn troch at Lunn,
Ferkiard üb an Esel, a Stört un a Hunn.“

Uha! Wat a Präster slückuaret tüss slocket,
Üs hedd ar an Bäs an wiar trügg an troch wocket!
Diar wull ham nian Idj eg muar smäk an nian Drank:
So iiwreg ging hi do me 't Riaden un Gank.