[Automaatisk auerdraanj]
— 5i —
Hi fraget a Fögels, a Dokter, a Kloker,
Skräw Briaw tu sin Frinjer an stjürd Ärenstoker.
Man aweral füno* hi so 'n rin^en Biskias :
Jo küdd ham eg hallep; at dedd jar so lias.
Fan Stünjen wurd Dar, an a Dar wurd tu Weggen,
A Weggen tu Muner; a Tidj wiar ferstreggen.
Hi hedd nanth, diar licket wat efter an Swar
Üb ian fan do leideg tri Riadelsen, klar.
Nü wurd hi ünraweg, A miast Tidj ferbroocht 'r
Alönning allianing an ging un aanj Thoochter
Ball ap bi da Awer of ütj tu da Wick,
An willems sogor ütj bi Maddelem-Dick.
Hirr fünj hi a Hörd nü ans leien tu sliapen
Bi Hälkül madd Kwigen, Sjapp, Lummer an Liapen,
Me 't Hod un an Gäsbosk, rocht nöggen un Skad;
Diar hedd Jokep Lui ham di Dai jüst ans fad.
„An goden Dai, Tjiddel! " repp hi an bläw stunnen.
An Tjiddel ferfiard ham, klawd gaw me bial Hunnen
AMots, sad: „GuddDai!" Manhiheddhammanknap
Ans faleg bidaregt, dann ging all sin Tjap.
„ San I eg a Präster, of stunn 'k noch tu dremmen ?
1 san un a ledst Tidj jo grausam ufnemmen,
Ha doch well a Thwung eg? Wat hannert Jaw doch?
I san jo so bliak üs 'n kalketen Woeh!"
„ Nan, Tjiddel, wann mi man eg öders wat hannert,
At Hod läpt mi troch; diarfan san 'k so ferannert.
A Könning hä mi tri Riadelsen apdenn,
Diar 'k uck eg an enkclth fan apliasi könn.
