[Automaatisk auerdraanj]
— q 2 —
Wi skömi üss, di Nöm noch tu bikänen,
Huardör wi Ferringen bireppen wiar.
Man me an främen Wonnriad tupptuspänen,
Det loket muar; det hual wi för an Iar.
Blaft hirr an diar uck wat tu kurt,
Skall 't doch me di gratt Welt nü fuurt.
Di gratt Nöm di könn niks förles;
Iast mutt diar, wat nuadeg as, wes!
Dann gongt at arken Dai ütj tu bisjücken.
Gewönelk Koost as dann uck eg muar gudd.
Wat ar förtinet woort, witj 'am tu brücken,
An tu at Werk förgongt än Last an Mudd.
So hält at di Rickst uck eg ütj,
An iar 'am 't noch sallew ans witj,
Huarawer, huaram an uck hü,
Dann as 't me det Grattdunn förbi.
Diaram lät üss för Iar an Aachting strewi !
An Man an Wurd, an arken rocht an lick!
Mei för üss alltidj ferring Wedden swewi!
An üssens Stolt aprocht tu hualn sjück !
An diarbi an Hart för an Frinj,
Allickeföll huar wi an finj,
Jinn Fiinden bi d' Hunn me 'n Förlick:
Dann fel wi üss lockelk an rick!
An hocker dan ütj Aanjnatt uck öders
Sin Federlunn förlüggent an försmuait,
Di lät wi gung an wanski ham wat beders,
Üs Ünlock, so a kemmen Tidj ham spuait.
Doch mutt hi uck wedd, det wi hirr
Üss un sin Wurd uck eg muar kiar,
An det hi ham sallew bluat skänt,
Wann hi sin aanj Lunn so förkänt.
Borregsem 1865. Hinrich Bernhard Jacobsen,
